Kąt widzenia obiektywu (angle of view, Field of View, FOV)

W przypadku obiektywów rektilinearnych β = α, więc:



gdzie:
α - kąt widzenia obiektywu w pionie
f - ogniskowa
s - odległość przedmiotowa
s' - odległość obrazowa
a - wysokość kadru, np. 24 mm

Dla kątów w poziomie oraz po przekątnej należy zastąpić a odpowiednio na b (długość kadru, np. 36 mm) lub d (przekątną kadru, np. 43.2666 mm dla kadru 24x36 mm):



(z twierdzenia Pitagorasa)
Kąt widzenia obiektywów podawany w specyfikacjach technicznych to właśnie kąt po przekątnej.

Dawno temu powyższe wzory trzeba było wyprowadzić sobie samodzielnie (co było ciekawsze), teraz można znaleźć je bez trudu w internecie ...

Dla układu obiektyw - luneta ogniskową obiektywu mnoży się przez przybliżenie lunety.

Kąt w powietrzu jest jest przeliczany w niniejszym kalkulatorze na kąt widzenia pod wodą ze wzoru:

gdzie:
α_w - kąt widzenia obiektywu w wodzie (przez prostopadłą do głównej osi optycznej obiektywu płaską powierzchnię, np. szyby akwarium lub obudowy do zdjęć podwodnych)
n - względny współczynnik załamania światła na granicy powietrza i wody
n_w - współczynnik załamania światła dla wody
n_p - współczynnik załamania światła dla powietrza
(wzór wyprowadzony przez autora tej strony, niewykluczone że dałoby się go jakoś uprościć)

Krop (mnożnik ogniskowej, Crop Factor, Focal Length Multiplier, FLM) i ekwiwalent ogniskowej

Krop - stosunek wymiaru sensora do wymiarów pełnej klatki (dla małego obrazka 36 × 24 mm, dla średniego na przykład 56 × 41.5 mm).
Ekwiwalent ogniskowej to ogniskowa, przy której uzyskano by taki sam kąt widzenia (po przekątnej) dla pełnej klatki, jak w przypadku rzeczywistej ogniskowej dla danej matrycy.



Objaśnienia:
FLM - krop
EFL - ekwiwalent ogniskowej
f - ogniskowa
d - przekątna kadru
a, b - wymiary kadru
d₀ - przekątna kadru porównawczego
a₀, b₀ – wymiary kadru porównawczego

Wszystkie wielkości we wzorach na tej stronie muszą być w tych samych jednostkach, np. metrach.

Na stronie:

można było pobrać formularz do zbierania podpisów pod obywatelskim projektem zmiany ustawy o ochronie przyrody znoszącym prawo liberum veto, które mają lokalne samorządy wszystkich szczebli wobec tworzenia i rozszerzania parków narodowych. A dokładnie zamieniającym uzgadnianie na zasięgnięcie opinii.
Ten absurdalny zapis paraliżuje rozszerzenie Białowieskiego Parku Narodowego na obszar całej Puszczy Białowieskiej (i zresztą prawdopodobnie w tym celu został wprowadzony na przełomie lat 2000/2001). Datę tą można z powodzeniem uznać za początek największego problemu w historii ochrony przyrody w Polsce. Gwoli wyjaśnienia warto tutaj zaznaczyć, że zarówno w projekcie jak i w przypadku Puszczy nie chodzi o tereny prywatne, ale należące do skarbu państwa, czyli wszystkich obywateli. No i nie tylko do lokalnych polityków. Również parki narodowe nie są jak sama nazwa wskazuje parkami gminnymi czy ulicznymi, ale zostały powołane do ochrony przyrodniczego dziedzictwa całego narodu przed zachłannością niewielkich, ale wpływowych grup osób kierujących się egoistycznymi pobudkami. A Puszcza Białowieska dzięki ograniczaniu destrukcyjnej działalności Lasów Państwowych przez przyrodników wciąż jeszcze jest kompleksem leśnym najlepiej zachowanym nie tylko na skalę krajową, ale europejską i będącym światowym dziedzictwem przyrodniczym. Ponadto wbrew propagandzie rozpowszechnianej przez lokalnych polityków objęcie ochroną całego jej obszaru w postaci parku narodowego nie tylko nie obniżyłoby dochodów miejscowej ludności, ale dzięki podniesieniu statusu tego lasu mogłoby nawet przyczynić się do ich zwiększenia, chociażby z branży turystycznej.
Potrzebnych było aż 100 000 podpisów, w ciągu ustawowych 3 miesięcy od 13 sierpnia do 12 listopada 2010 roku zebrano ich ponad 250 tysięcy. Projekt na razie utknął w Sejmie. Trwa to już około 10 razy dłużej niż zbieranie podpisów.